May 25, 2004
Reading a Persian Poem
صدایِ من
My voice: Reading a Persian Poem from Ahmad Shamlu's "Little Songs of Exile"
www.shamlou.org
خواندنِ شعرهای شاملو- با صدایِ بلند- یک‌جور دل به دریا زدن است. اگر شعری را با صدایِ شاملو قبلا شنیده باشی، وقتی آن را می‌خوانی ناخودآگاه می‌خواهی عینِ او بخوانی: با همان لحن، همان تکیه‌ها و همان کشش‌ها. شنونده هم اگر آن شعر را با صدایِ شاملو شنیده باشد، شعر خواندنِ تو اصلا به دلش نمی‌نشیند حتا اگر همه را درست و بی غلط بخوانی. شعر را اگر غلط بخوانی که دیگر کارت تمام است! شنونده آن‌قدر اصلاحت می‌کند که آخر سر فقط شرمنده‌گی نصیبت می‌شود و بس ولی اگر تو نشنیده باشی و شنونده هم نشنیده باشد، هر چقدر هم غلط بخوانی نمی‌فهمد! شوخی کردم ولی این چند خط را که خوانده ام باور کن هیچ جا نشنیده‌ام. قصدم فقط این‌است که صدایم را بشنوی، شعرخوانی هدفم نیست. فرض کن آمده ای خانه ام و این شعر هم تازه جائی چاپ شده (ایران که بودم معمولا مجله‌ی آدینه این شعرها را چاپ می‌کرد) و من می‌پرسم "این شعر را خوانده ای؟" و شروع می‌کنم یک قسمت‌اش را خواندن.
