sources

چهارشنبه 12 فروردين 1383

هراس از رسوائي، در رابطه با اعتراض به بيانيه كانون نويسندگان ايران در تبعيد، عباس سماکار

جمهوري اسلامي دست از سر ما برنمي دارد، ما هم دست از سر او برنمي داريم. اين براي همه روشن است. منتهي برخي از آدم ها، اين را نمي فهمند، يا به روي خود نمي آورند كه بايد اين را فهميد و يا اصولاً به نفعشان نيست كه اين را بفهمند.

موضوع از اين قرار است كه «خانه فرهنگ هاي جهان» كه يك نهاد فرهنگي آلماني در شهر برلن ست، مانند برگزاري كنفرانس برلن در سه سال پيش كه با ظاهرفريبي فرهنگي، در خفا چهره ددمنش و جنايتكارانه رژيم جمهوري اسلامي را بزك مي كرد و خوشبختانه موفق هم نشد، در بده بستان هاي خود اقدام به برگزاري نمايشگاه و جشنواره ظاهراً فرهنگي ديگري به نام «نزديك دوردست» كرده است كه باز اين بار نيز از آن جز مشاطه گري چهره كريه رژيم جمهوري اسلامي چيز ديگري نمي توان دريافت. در واقع «دوردست» اين جشنواره نه تنها «نزديك» نيست؛ بلكه از ما و افكار آزادي خواهانه مردم جهان و هر چه بشريت و مردمي و خوشي و سعادت و عدالت است بيگانه و دور است. اين مراسم عبارت است از چند نمايش هنري و چند نمونه خواني ادبياتي كه در كنار آن موزه وسائل شخصي خميني نيز برگزار شده است. كانون نويسندگان ايران در تبعيد كه من در حال حاضر افتخار عضويت در هيئت دبيران آن را دارم، بنا به وظيفه هميشگي خود اين «دسيسه بازي فرهنگي» را افشاء كرد و به هنرمندان و نويسندگان شركت كننده در آن هشدار داد كه بدانيد كه شما در برنامه اي شركت مي كنيد كه در كنار نمايشگاه وسائل شخصي خميني جنايتكار كه انقلاب ايران را به خاك و خون و هزاران انسان شريف و مبارز و نيروهاي مادي و معنوي جامعه ما را به كشتار و نابودي كشيد برگزار مي شود. در مقابل اين موضع گيري بجا و به موقع كانون نويسندگان، يكي دو نفر سرو صدا راه انداختهاند كه كانون نويسندگان در تبعيد در مخالفت با آزاديِ بيان اين اعلاميه را صادر كرده است. طبعاً كانون نويسندگان نياز به اين ندارد كه در مقابل اين اتهام سخيف و پيش پا افتاده از خود دفاع كند. سابقه درخشان كانون در مخالفت با آزادي كُشي بر كسي پوشيده نيست. و من در اين جا، نه به عنوان دبير كانون؛ بلكه خود شخصاً پاسخي به اين ادعاهاي عجيب و غريب مي دهم. عباس معروفي كه قرار است در اين مراسم توجيهي جمهوري منحوس اسلامي داستان خواني كند ادعا كرده است كه «نمايشگاه وسائل شخصي خميني در برلن، حاصل كار چند هنرمند است و مخالفت با نمايش آن، به مثابه مخالفت با آزادي انديشه و بيان است. و از اين رو اعلاميه كانون نويسندگان را نقص آزادي انديشه و بيان دانسته و به همين دليل هم از عضويت در كانون نويسندگان استعفاء داده است.» من از همه وجدان هاي آگاه و شريف مي پرسم كه آيا مخالفت با نمايش وسائل شخصي خميني به عنوان سمبل ارتجاع و آدمكشي، مخالفت با آزادي بيان است؟ آيا نمايشگاه وسائل شخصي خميني، مثل عبا و تسبيح و نعلين و از اين قبيل چيزها، آثار هنري ست؟ آن هم آثار هنريِ هنرمنداني كه به قول عباس معروفي مخالف سانسور و مدافع آزادي هستند؟ در شرح اين نمايشگاه نوشته شده است؛ «موزه جماران» توسط سه تن هنرمند ايراني بازسازي شده است كه منظور از «موزه جماران» كُمُد و وسائلي ست كه دقيقاً از روي نمونه كمدي كه در جماران وسائل شخصي خميني در آن قرار دارد كپي شده است. در اين نمايشگاه، در گنجه وسائل، عكس قاب گرفته خميني جلاد هم قرار دارد كه بر حاشيه آن نوشته شده است؛ «صبر بسيار ببايد پدر پير فلك را / تا دگر مادر گيتي چو تو فرزند بزايد» اين قاب عكس و شعر، و گنجه وسائل شخصي خميني به قول عباس معروفي همگي آثار هنري و حاصل كار چند جوان ايراني ست كه به نظر ايشان فقط به نيت ارائه آثار هنري اقدام به اين كار كرده اند و «خانه فرهنگ هاي جهان» هم فقط به نيت ارائه «آثار هنري و فرهنگي مردم ايران» اين نمايشگاه را گشوده است. به راستي مردم ايران چقدر بايد بدبخت باشند كه آثار هنريشان در شلوار و عبا و تسبيح خميني خلاصه مي شود و واقعاً آدم بايد مردم را چقدر ساده لوح فرض كند تا بتواند در حمايت از سياست هجوم و تحميل حضور منحوس رژيم خون و جنايت جمهوري اسلامي چنين توجيهاتي ارائه دهد. آيا شما مي توانيد حتي يك وجدان آگاه بيابيد كه چنين نمايش ننگين و ارتجاعي را نمايش آثار هنري بنامد و خود نيز معركه گردان و توجيه گر سياست تحميل حضور جمهوري اسلامي شود؟ آيا مخالفت با نمايش چنين حضور منحوس و اينگونه «آثار هنري»، مخالفت با آزادي انديشه و بيان از سوي كانون نويسندگان ايران در تبعيد به شمار مي رود؟ من از خاطر نمي برم كه مخالفين دمكرات جمهوري اسلامي، و نهادهاي دمكراتيك از جمله كانون نويسندگان ايران در تبعيد، سال هاي سال در مقابل شركت جمهوري اسلامي در نمايشگاه كتاب فرانكفورت به درستي مبارزه كردند و سال ها حضور اين رژيم منحوس را در اين نماشگاه مانع شدند. اين اقدام مبارزاتي مورد پشتيباني شخصيت هاي سياسي و ادبي و دمكرات بسياري قرار داشت كه از جمله آن ها مي توان از گونتر گراس برنده جايزه ادبيات نوبل نامبرد. آيا مخالفت با شركت جمهوري اسلامي در نمايشگاه كتاب فرانكفورت، به معني مخالفت با كتاب و نويسندگي و آزادي بيان بود؟ در تاريخ معاصر نمونه هاي ديگري هم هست كه نشان مي دهد حتي اگر هنرمندي با يك رژيم جنايتكار و ديكتاتور همكاري كند در افكار مردم محكوم است. نمونه اش خانم لني ريفنشتال كه از جمله فيلم معروف المپياد را در دفاع از رژيم هيتلري ساخت و بعد از جنگ، تحت تاثير جو ضدفاشيستي و ضدجنايت، به خاطر طرفداري از فاشيسم در فيلم هايش سه سال در زندان هاي مختلف به سربرد. آيا واكنش مردم آلمان و جهان كه ديگر براي تمام عمر امكاني در اختيار لني ريفنشتال نگذاشتند تا بتواند امثال فيلم المپياد را بازتوليد كند، مخالفت با آزادي بيان بود و يا دفاع از شرافت انساني و مخالفت با جنايت و آدم كشي رژيم هيتلري كه 40 ميليون انسان را طي جنگ دوم جهاني كشت و 6 ميليون آن ها را در كوره هاي آدم سوزي اردوگاه هاي مرگ نازي سوزاند؟ آيا رژيم جمهوري اسلامي با كشتار صدهاهزار نفري از مردم ايران، چه در طي جنگ و چه در زندان ها، با رژيم هيلتري قابل مقايسه نيست و آيا نمي توان از افكار آزادي خواهانه بشري انتظار داشت كه اين رژيم و آثار نحس وجود سركرده ارتجاعيش خميني را از منظر عواطف زخم ديده بشريت دور سازد؟ آدم بايد بسيار ساده انگار باشد كه فكر كند مي تواند كسي را با چنين ادعاهاي سخيف و دروغيني در باب نمايش هنري آثار فريب دهد. مطمئناً نيات واقعي مدافعان سياست هاي رژيم جمهوري اسلامي را نمي توان پشت چنين حرف هائي پنهان ساخت. جالب است كه چنين كساني كه در دفاع از جمهوري اسلامي اينگونه سنگ دفاع از آزادي بيان را به سينه مي زنند، فقط وقتي صدايشان درمي آيد كه مسئله مخالفت با رژيم ددمنش و جنايتكار جمهوري اسلامي در كار باشد. اين ها، در ديگر مواقع كه در جمهوري اسلامي و در اين دنيا اينقدر آزادي كُشي مي شود كجا هستند؟ اين ها، وقتي نوبت خودشان مي شود نشان مي دهند كه تا چه حد ادعاهايشان پوچ است. نمونه اين برخورد دروغين در مقابل آزادي بيان و مخالفت با سانسور را من در همين مورد خاص، از جانب همين افراد ديدم. به اين صورت كه بعد از انتشار بيانيه كانون، شخصي بنام فريدون زرنگار كه گويا اسم واقعي او جواد كورشي است (اسم واقعي او را از اين رو بازگو مي كنم تا نتواند از به عهده گرفتن عواقب اعمال سانسورگرانه اش در پشت سنگر اسم مستعار بگريزد) از سوي «راديو فردا» با من مصاحبه كرد و من بعداً با كمال تعجب ديدم كه ايشان بخش بسياري از حرفهاي مرا، به ويژه آنجا كه من شديداً به جمهوري اسلامي حمله كردم حذف و يا سانسور محترمانه كرده است. جالب اينجاست كه اين مصاحبه كننده كه در كار خود وارد هم نبود، برخلاف رسم اينگونه مصاحبه ها كه معمولاً مجري برنامه بي طرف باقي مي ماند و موضع گيري شخصي نمي كند و عمدتاً با سئوال هاي خود مسائل را مطرح مي سازد، مرتب با ناشي گري دست خود را رومي كرد و هرجا كه من به جمهوري اسلامي حمله مي كردم ايشان در مقام دفاع برمي آمد و با من جدل مي كرد. به ويژه وقتي مسئله لني ريفنشتال و دادگاه نورنبرگ پيش آمد او عصباني شد و در مقابل مقايسه جنايات رژيم خميني با رژيم هيتلري از سوي من، واكنش شديد نشان داد و سرانجام هم اين بخش را بكلي از مصاحبه حذف كرد. درود بر اين «آزادي خواهي و طرفداري از آزادي بيان!!» من اگر پيش از اين در نوع رابطه امثال اين آدم ها شك و ترديدهائي داشتم، با اين دفاعيات مشعشعانه از سياست هاي رژيم جنايتكار جمهوري اسلامي، با اين دفاع جانانه از نمايشگاه وسائل شخصي خميني، از اين پافشاري در نمايش هاي طرفدار رژيم جنايت و خون و از لجن پراكني نسبت به مبارزات كانون نويسندگان ايران در تبعيد، ديگر ترديدي در مورد گرايشات و روابط اين افراد برايم باقي نمانده است. من همچنان به ديگر نويسندگان و هنرمندان شركت كننده در اينگونه مراسم هشدار مي دهم كه رژيم جمهوري اسلامي، رژيم خون و جنايت و ضديت با بشريت است و همكاري، مماشات و وسيله رنگ آميزي، بزك و توجيه سياست حضور تحميلي و منحوس آن در افكار عمومي مردم جهان قرارگرفتن، فقط موجب بدنامي و بيرون رانده شدن از دايره انسان هاي شريف و مبارز خواهد بود. بي ترديد اين اولين بار و آخرين بار نيست كه كانون نويسندگان ايران در تبعيد به خاطر مبارزه خود با رژيم جمهوري اسلامي مورد هجوم چنين عناصري قرار مي گيرد. اما اين مبارزه چه در سطح جمهوري اسلامي و چه در سطح جهان، عليرغم همه بيداد و سلطه كنونيِ ارتجاع جهاني ادامه خواهد يافت و پيشخدمتان ارتجاع مانعي در اين راه به شمار نمي آيند.

30 مارس 2004